+31 6 47 47 22 67 info@managinghappiness.nl

Deze zomer trokken wij rond door Zuid-Frankrijk en Italië. Twee landen, vier plaatsen, vier verschillende logeeradressen én vier compleet verschillende sferen en daarmee compleet verschillende ervaringen!

Van het eerste adres hadden we geen al te hoge verwachtingen. Het was een doorsnee hotel met even zo doorsnee beoordelingen op Booking.com en Tripadvisor. Als je de woorden ‘gedateerd’, ‘centrale ligging’ en ‘maar wel een goed ontbijt, zeker voor Franse begrippen’ voorbij ziet komen, dan weet je het eigenlijk wel. Máár het had een zwembad, lag inderdaad centraal en we zouden er maar een paar dagen blijven. We betaalden niet de hoofdprijs, dus prima voor een eerste stop, dachten we.

Het bleek precies te zijn zoals omschreven! En daarmee voor ons dus prima. Niets bijzonders, maar ook niets mis mee. Het zwembad en de tuin waarin het lag, waren ruim en gezellig. Het kon allemaal iets verzorgder, maar was niet vies en het personeel sprak je niet aan maar was wel vriendelijk als je hen aansprak. Echt een trekkershotel dus voor mensen die er een paar dagen blijven en toch met name op pad zijn.

Onze tweede slaapplek was een B&B. Op de website leek het super verzorgd, zelfs de kwaliteit van het bedlinnen werd aangeprezen. Het uitzicht zou fantastisch zijn en de eigenaar zou zijn uiterste best doen om alles piekfijn te verzorgen. En ook hier klopten de beschrijvingen helemaal! Ten opzichte van het eerste hotel was er veel meer aandacht voor detail en de kwaliteit van de gebruikte materialen was echt hoog. Dat gaf een gevoel van luxe, evenals de mooi gedekte tafeltjes op het terras waaraan het heerlijke ontbijt werd geserveerd. Geregeld kwam de eigenaar langs met een nootje, stukje fruit of gewoon voor een praatje. Heel anders dus dan het eerste hotel waar juist deze aandacht (voor details en contact) ontbrak. Maar…al deze aandacht had ook een keerzijde. Zoals een van de medegasten opmerkte: ‘Het is allemaal zo verzorgd en het gaat zo precies dat ik me niet meer vrij voel om te doen wat ik wil. Je bent gewoon bang dat je iets fout doet.’ Dit  gevoel herkenden wij wel. Het was prachtig en goed verzorgd, maar je er waren ook best veel (ongeschreven) regeltjes.

Desalniettemin verlieten wij na een paar hele gezellige dagen deze B&B om door te rijden naar onze volgende stek, in Italië. Na zes uur in de auto te hebben gezeten, kwamen wij aan bij de agriturismo. ‘Dichtbij een dorpje op een heuvel met prachtig uitzicht’…in the middle of nowhere dus. Een oprijlaantje met grind en wat onkruid gaf toegang tot een groot terras. Inderdaad een mooi uitzicht, maar niemand te bekennen. Zaten we wel goed? Na wat om ons heen te hebben getuurd, kwam een dame naar ons toe die zonder te lachen in het Italiaans tegen ons begon te praten (wat op zich niet zo verwonderlijk is in Italië natuurlijk). Uit haar verhaal begreep ik dat haar dochter er op dit moment niet was en pas over een uur terug zou komen. Of we met twee personen waren? Ja, dat waren we. ‘Nou, kom dan maar mee.’ We liepen achter haar aan en toen we in, wat wij dachten dat de receptie was, aankwamen, vroeg ze: ‘Okay?’ Zou het dit zijn? We keken nog eens. Ja, inderdaad, dit was geen ontvangstruimte, dit was het appartement. Daar was de keuken en daar de badkamer en slaapkamers waarvan er één op slot was, omdat we er toch maar één zouden gebruiken. Tja…. Mevrouw vertrok weer en enigszins beduusd besloten we maar te wachten totdat dochterlief terug zou komen. Zij zou Engels spreken en met haar konden we dan overleggen. Het huilen stond mij inmiddels nader dan het lachen. Niet door dat appartement dat inderdaad een tikkeltje kaal en ongezellig was, maar vooral door die mevrouw die zo onaardig deed. Dat ze geen Engels sprak, maakte me niet uit, maar ze had toch wel even kunnen lachen? Of ons een hand kunnen geven? Of wellicht een glas water kunnen aanbieden voor dat uur dat we daar moesten wachten?

Maar goed, de dochter kwam en bleek heel aardig. Wat was het geval? De dame was haar moeder en met zijn tweeën runden zij zowel het agriturismo als het bijbehorende boerenbedrijf en de bakkerij. Vader was twee jaar geleden na een lang ziekbed gestorven en het huwelijk van de dochter was vlak voordat het zou plaatsvinden afgeblazen. Beide dames waren gewoon helemaal op. Compleet aan het eind van hun latijn. En hoewel ze echt hun best deden de rest van de week om het ons en de andere gasten naar de zin te maken (en het appartement helemaal niet zo slecht bleek en de zonsondergang inderdaad zo fantastisch was als beloofd), was hun verdriet en moeheid gewoon voelbaar. Je voelde het, je zag het, je merkte het aan alles.

Met veel bewondering voor hun doorzettingsvermogen stapten wij toch enigszins opgelucht na een week weer in de auto op weg naar het laatste adresje. Van deze agriturismo wisten we eigenlijk niet zoveel. De website gaf maar zeer beperkte informatie, maar de communicatie via de mail was heel vriendelijk verlopen en de beoordelingen op Tripadvisor waren, hoewel oud, heel goed. Het was maar een uurtje rijden dus we waren er vroeger dan gebruikelijk was. Dit was geen enkel probleem. We werden hartelijk ontvangen, de gastvrouw maakte de laatste dingen in ons appartement gereed en ondertussen liet de gastheer ons het terrein zien en stelde ons voor aan het andere Nederlanders gezin dat er verbleef. Op maandag kwamen ze een mandje tomaten brengen die vers van het land waren geplukt, dinsdagmiddag werd er voor alle gasten een gratis bbq verzorgd, op woensdag kregen we zelfgemaakte pesto en op vrijdag schoven zij met flessen wijn aan bij de bbq die door de gasten werd georganiseerd. Wat een verschil! Gast en gastheer (-vrouw) waren hier una grande famiglia!

Na ruim drie weken te hebben rondgetrokken en vier plaatsen te hebben aangedaan, vertrokken wij met een gevuld hart weer richting Nederland. Vier compleet verschillende logeerplekken en vier compleet verschillende ervaringen! Ik ben ervan overtuigd dat alle vier de plekken iemands favoriet kan zijn. Ze hadden alle vier hun charme…maar wat waren ze verschillend!

Die verschillen werden voor het grootste gedeelte bepaald door waar de aandacht van de eigenaren naar uit ging. Het eerste hotel had een gemiddelde standaard waarmee de meeste mensen tevreden konden zijn; goed genoeg. Bij het tweede logeeradres leek het juist nooit goed genoeg. De eigenaar wilde het zó graag goed doen dat je juist bang was om het niet goed te doen. Je merkte gewoon dat hij regeltjes had, voor zichzelf en voor ons en daarmee bleef hij precies wat hij was: meer eigenaar dan gastheer. Weliswaar heel aardig en super verzorgd, maar toch. Op het derde adres werd heel hard gewerkt en deden ze ook echt hun best, maar werden ze eigenlijk in beslag genomen door hun eigen leed, waardoor er minder aandacht voor de gast en een vakantiegevoel was, maar je wel weer alle vrijheid had. En tot slot het vierde adres waar je helemaal opgenomen kon worden in een Italiaanse familie als je dat wilde en waar je bijna overdonderd werd door alles wat je kreeg.

Alle vier de eigenaren hadden de beste bedoelingen en slaagden in hun opzet. En alle vier creëerden hun eigen sfeer. Gewoon door te zijn wie ze waren en te doen zoals ze deden. Wij hebben een fantastische vakantie gehad! Op de ene plek ondanks de sfeer en op de andere plek dankzij de sfeer. Welke sfeer creëer jij?

Share