Zoals ik elders op deze website al aangaf, leer ik heel veel door me te verdiepen in onderwerpen die juist buiten mijn eigen vakgebied liggen. Zo kijk ik bijvoorbeeld graag naar documentaires over kunstenaars en lees ik graag over filosofie en design.
Onlangs las ik in het designtijdschrift Woth over de techniek die Joost van Bleiswijk, één van Nederlands toonaangevende ontwerpers, gebruikt bij zijn ontwerpen: extreem uitbenen. “Hij neemt een stoel, lamp of klok en kleedt die uit tot de kale essentie. Nóg een element schrappen en het object is niet meer als zodanig herkenbaar,” schreef men.
Ik realiseerde me toen dat dat eigenlijk ook is wat je doet in een meedenksessie. Als je een oplossing probeert te vinden voor een complex vraagstuk, dien je dat vraagstuk eerst uit te benen. Te ontkleden van alle meningen, overtuigingen, eerder geprobeerde maar niet gelukte pogingen etc.. Alle verhalen, alle drama eromheen moet eerst weg.
Alles we alles voor even achter ons laten, waar gaat het hier dan wérkelijk over? Wat is dan écht het probleem? En waarom willen we hier per se een oplossing voor vinden? En als we die vinden, wat dan?
Eerst naar de essentie. Alle overbodige ballast verwijderen zodat er ruimte ontstaat. Soms is dat letterlijke ruimte zoals een blanco pagina of een kale muur, meestal is dat figuurlijke ruimte in het hoofd.
Maar hoe dan ook moet je eerst naar de kern. Doe je dat niet, dan loop je het risico naar een oplossing voor een randprobleem te gaan zoeken en mis je precies dát punt waarop je het verschil kunt maken. Net als Joost van Bleiswijk blijkbaar doet.
